 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Пэндзаль губляе старая рука мастака.
Юная Элен яго падбірае цярпліва.
На палатне ружавее, бы золак, шчака
Німфы, якая блукае між ціхіх аліваў.
«Ну, дамалёўвай!» – ня сьмее прамовіць услых...
Зноў задрамаў проста ў крэсьле нямоглы маэстра.
Элен кранае бязважка, як дотык пчалы,
Дзюбкаю пэндзьля вільготныя фарбы шэдэўра.
Гэты пялёстак на ружы – ён створаны мной!
І азіраецца спуджана – муж не заўважыў?
Німфы напоўнілі сьмехам празрыстым пакой.
Проста мазок – але іншыя ўсе пераважыў.
Хай застанецца – хоць росчырк жаночай рукі!
Як бы хацелася пэндзьлем прайсьціся адвольна.
Толькі мадэлек ніхто не бярэ ў мастакі.
Жонка і муза... І гэтага, пэўна, даволі...
Рубэнс дрыготкай рукой папраўляе каўнер,
Белы, як пена марская ля торсу Трытона.
Элен ізноў замірае, маленькі жаўнер...
Зьзяе злачынны плёстак нябёснай каронай.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
